Sterke armen

Al minstens tien keer heb ik elk woord gelezen. Ik weet dat, want ik kan de zinnen afmaken. Dat is knap, want ik heb de laatste tijd steeds meer moeite om stukken te lezen en ze op te slaan. Mijn concentratie laat het nogal eens afweten, maar ik leer hier geduld mee te hebben. Alles op zijn tijd. Toch heb ik dit artikel opgezogen als een spons, mijn hersenen laten me een keer niet in de steek, ik lees het en lees het... En ineens valt er een traan op het papier dat ik uitprintte.

Een combinatie van blijdschap en verdriet. Waar jeugdherinneringen me bijna vreemd zijn geworden kan ik me deze dag ineens weer herinneren. Hoe we in dat klamme oude zwembad, bruine tegels aan de wand, tegen het houten hek geleund stonden. Hoe ik op een stoel mocht staan, voor één keer. En hoe al je klasgenootjes rond je stonden en grapjes met je maakten. Jij was mijn grote broer en de populairste van de groep. Ik was jouw kleine zusje, waar je vrolijk naar zwaaide.

Ik weet nog hoe je op de rand van het bad zat en ik mijn adem inhield, een gewoonte die ik nooit heb verleerd, omdat ik het zo spannend vond.  Hoe ik mijn nagels in de afgebladderde verf op het hout zette en kneep tot mijn kleine knokkels wit zagen. Alles van die middag herinner ik me weer.  Hoe je uiteindelijk bij het punt aan was gekomen van dé finale en het meest uitdagende moment: 'watertrappelen'.  Hoe je dapper het water insprong en ik mijn ogen pas voorzichtig opendeed toen mama zei dat het kon, om te zien of je nog wel boven was gekomen. Met krachtige slagen hield je je hoofd boven water. Een voorbode voor hoe je dit later figuurlijk zou blijven doen. Als een echte doordouwer.

De blijdschap van iedereen aanwezig, de fotograaf en journalist van de échte krant, al je vriendjes die juichend rond je stonden alsof Ajax zojuist de wereldbeker won  (dat zou jaren later pas zijn) en jij het winnende doelpunt had gemaakt.  Ineens weet ik alles weer. De spanning, de onmacht, de blijdschap, de trots. Een blije dag. Ze waren er, al ben ik ze vergeten.

Ik veeg de tranen van het papier en lees het stuk nog een laatste keer. Denk terug aan de tijden waarin we samen moesten watertrappelen om boven water te blijven. Hoe je me zonder woorden altijd hebt aangemoedigd om te durven, want dat is een hele kunst. Zonder jou had ik nooit zo graag gewild en zonder jou had ik daar alleen gezeten aan de rand van het diepe. Maar je pakte altijd weer mijn hand en zo lieten we ons uiteindelijk samen in de diepte vallen. Je liet me zien dat ik het ook best wel kan, met een beetje hulp van mijn grote broer.

Bedankt dat je me leerde watertrappelen toen mijn benen het niet meer deden. Je bent mijn held zonder cape, zonder jou ben ik niets, want zonder jou had ik mijn zwemdiploma van dit leven nooit behaald.

Liefs,

Je kleine zusje.

Op weg naar beter

“Hoe gaat het?” De vraag dringt als het geluid van een tandartsboor mijn hersenen binnen. Elektrische schokjes door mijn lijf, de drang om te schreeuwen onderdruk ik en mijn automatische piloot schakelt snel een glimlach in. “Goed hoor!”. 

Maar het gaat niet goed, al weken niet, al maanden niet, al jaren niet. Niet zwak zijn, niet toegeven, je moet door. Zelfs mijn reservetank aan energie, moed en kracht begint op te raken en ik weet het. Langzaam rijd ik naar de rand van het symbolische ravijn.  Er is geen stoppen meer aan.  De rem is kapot. Het is een kwestie van tijd tot ik over de rand zal gaan.

Dat moment kwam, tijdens een bezoek aan de arts. Na twee dagen helse pijn moest ik wel naar hem toe. Mijn angst hield me tegen, bang voor wéér een operatie, weer wakker worden op de IC, weer wachten op uitslagen waarvan je niet weet of je ze wel wilt horen. De conclusie kwam al snel “je pijn is niet alleen fysiek,  je pijn is psychisch, een trauma, je bent op”. Daar was die klap, de laatste centimeters.. ik stortte naar beneden en kwam met een harde klap op de bodem terecht. Duisternis.
Ik zakte weg in donkere dagen, ik hapte naar lucht, ik stond stil, ik viel weer om. Vanaf hier kun je niet dieper, dacht ik nog. Sta nu maar weer op. Want meer opties heb je niet: opstaan of blijven liggen.

Als dagen gaan voelen als bergen en je de zon niet langer voelt op je gezicht, dan moet je.  Zoeken naar hoop, naar een plan, naar een weg omhoog. Omringd door mensen die van je houden, overvallen door eenzaamheid.  Ik heb gepraat, nagedacht, gegraven naar de pijn, het verdriet, het verleden. Het bracht me inzicht en het besluit dat het nu tijd was voor verwerken en afsluiten.

 Vandaag was het moment waar ik zo tegenop zag. Erop of eronder, het gesprek waarin ik te horen zou krijgen wat ze voor me konden betekenen.  Flink zijn, dacht ik. Even flink zijn. Ik was flink, ik praatte en praatte. Over de verscheurdheid van mijn jeugd, de bevalling die me op het randje van de dood bracht, de zware operatie, wakker worden op IC, de impact die het heeft op mijn leven. De angst. Leven in die alles verstikkende angst. Het deksel van een beerput die ik zo goed dichthield, al die jaren, werd geopend.  Het verdriet moet eruit, de pijn moet verdwijnen. Hier ben ik, help me alsjeblieft..

Ik kijk op en zie de arts glimlachen, hij praat en praat. Ik hoor hem zeggen dat ik dapper ben, dat ik niet gek ben of ‘anders’, maar een onschuldige gevangene van al wat is geweest. Als in slow-motion zie ik hem een denkbeeldige stempel pakken die met een doffe dreun op mijn dossier terecht komt. ‘Depressie door trauma – EMDR’.

Daar gaan we dan. Een lange tocht te voet door het stoffige ravijn van mijn verleden, om de weg naar boven weer te vinden en de angst achter me te laten. Ik hoor in de stilte die volgt mijn eigen ademhaling en besef me ‘je leeft’.

“Nee, het gaat niet goed met me. Maar ik ben op weg naar beter.”

Alles is teveel

Je lacht naar me

pakt m'n hand

Ik knijp erin 

maar zwijg hem stil

De storm die woedt 

In lijf en hoofd

Gaan roekeloos tekeer

Door eb en vloed

Kom op, zeg jij

Je kunt het wel

Maar mijn hoofd

het draait

Het waait

Het is nooit stil

En alles

Alles

Alles is teveel

Alleen vandaag

Laat ik het toe

Je weet dat ik 

Weer verder moet

Je blijft 

Houdt stand

En laat niet los

In voor en tegen

Tegenspoed 

Maar soms 

Val ik

Houd jij me vast

Want soms

Weet jij

Is alles 
Alles
Alles is een last 

Morgen lach ik weer

Morgen dans ik weer

Morgen vecht ik weer 

Maar nu
Gevloerd

Lig ik stil op de grond

Ben ik leeg

Ben ik op 

Vandaag is alles
Alles

Pak jij me met liefde in stilte weer op

Woordeloos

Donkere wolken pakken samen,
Een schaduw over je gezicht
Had ik voldoende lucht,
Dan blies ik ze weg zo hard ik kon
Vertellen over morgen
Een nieuwe dag,
De warmte van de zon

Het gewicht van de wereld leunt op je schouders,
Je hapt langzaam naar lucht
Als ik de kracht had,
Nam ik het allemaal van je af
Zou ik de tranen voor je laten
Toch blijf ik stil
En jij zucht

De ruimte tussen ons vult zich verder met stilte
Ik staar naar de grond die kilte geeft
Verlegen om woorden die spoorloos verdwenen
Kijk ik machteloos toe hoe verdriet je overmeesterd heeft

Ik wil iets zeggen,
De pijn verzachten
De zorgen dragen die jij moet doorstaan
Maar ik begrijp ook niet waarom,
Daarom pak ik maar je hand
En blijf ik woordeloos naast je staan

Marilyn Monroe

Onzekerheid. Het meest voorkomende psychische fenomeen, zal voor het overgrote deel van de mensen wel bekend zijn. Of het nu gaat om prestaties op je werk, het kiezen van een opleiding, een nieuwe liefde, de kleur verf voor op je muur of dat ene íets te strakke truitje dat je zojuist is aangesmeerd door die iets te vrolijk kijkende verkoopster. Onzekerheid is die akelige puist op je voorhoofd dat maar terug blijft komen en bij voorkeur op momenten dat je er écht niet op zit te wachten. Op je bruiloft bijvoorbeeld.

Niets menselijks is mij vreemd, onzekerheid is my middle name. En zeker als het gaat om mijn lijf. Ondanks dat dit altijd al wel een ‘dingetje’ was voor me, ging het pas echt mis na de operatie. Mijn lijf herstelde slecht en veranderde snel, niet in positieve zin. De vele goedbedoelde opmerkingen over voeding én sporten voelen soms als kwallenbeten. Want wat men niet weet is dat diverse dieet-schema’s en trainingen tot nu toe een nihil effect hadden op mijn lijf. Daar zijn medische redenen voor, maar je stopt met uitleg geven na de 67^e dieet- of sporttip.

Het vervelende is dat je door onzekerheid over je lijf al snel blind wordt voor het totaalplaatje. Zo kan ik met gemak twintig punten opnoemen die ik graag anders zou zien, maar heb ik een dag nodig om vijf positieve punten over mijn uiterlijk op te noemen. Tot voor kort vond ik dat helemaal niet zo gek van mezelf, tot ik op een feestje nogal hard met m’n neus op de feiten werd gedrukt door een vriendin. “Wat ben je belachelijk mooi” zei ik in alle oprechtheid tegen het voor mij nog onbekende meisje tegenover me. Om het te benadrukken vroeg ik aan onze gezamenlijke vriendin of ze dit kon bevestigen. “Jeetje Els, wanneer ga jij nou zelf eens goed in de spiegel kijken en zien wat wij zien?” was haar reactie (*friends call me Els)

Haar woorden bleven nagalmen in mijn hoofd. Verdwaasd heb ik de volgende dag in de spiegel gekeken naar mijn eigen lijf en vroeg me af op welk moment de totale blindheid voor mijn eigen persoon was begonnen. Ik zag het niet, nóg niet. Maar wat is nu eigenlijk die perfecte maat? Het perfecte lijf? Bestaat dat wel? En zijn ‘weelderige vormen’ wel zo lelijk? Ik gooide een paar stellingen op social media, kreeg daar veel reactie op en kwam er al snel achter dat niet alleen vrouwen maar zeker ook mannen onzeker zijn over hun uiterlijk. Het duidelijke verschil is dat mannen het alleen wat minder snel zeggen. Verder blijkt die ‘vollere vrouw’ juist algemeen totaal geaccepteerd te zijn, veel mensen vinden dat juist mooi. Toch vinden we het vaak erg moeilijk om ons eigen lijf mooi te vinden. Kijk eens naar Marilyn Monroe, ze was een vollere vrouw, ze had een hekel aan haar eigen lijf en toch werd ze een icoon vanwege haar uiterlijk. Wereldwijd vond men haar prachtig.. Ze zag het alleen zelf niet.

Misschien moeten we elkaar juist daarom eens vaker een compliment geven. Voor het geval we het zelf even niet zien, zodat we onszelf weer helder kunnen zien en misschien weer een beetje meer van onszelf kunnen houden. Zo’n oprecht compliment kan wonderen doen, zowel voor de ‘zender’ als de ‘ontvanger’. Heb je naaste, maar zeker ook jezelf lief..

Opstaan

Van nature ben ik erg goed in het bagatelliseren. Waar ik bij anderen altijd probeer met raad en daad klaar te staan, laat ik mezelf graag een beetje aanmodderen. Stel je niet aan, het kan altijd erger! Hiermee neem je ongemerkt risico's. Alsof je voor het eerst fietst 'zonder handjes' en dat kleine kiezeltje even niet aan zag komen waardoor je onderuit gaat en genadeloos hard valt, met je gezicht op de kiezeltjes. 

Het is nu 1 jaar, 5 maanden en 21 dagen geleden sinds de operatie. Ik klaag niet graag en daarom heb ik geprobeerd me altijd kranig te houden. "Herstel duurt nu eenmaal lang" en "Het heeft tijd nodig".  Maar dagen werden weken en  weken werden 1 jaar, 5 maanden en 21 dagen. En ik? Ik stond stil.

De doktoren wisten het ook niet meer zo goed en daarom werd er zware munitie klaargelegd. Dan maar platgooien die boel.. Gelukkig vond ik iemand die wél geloofde in herstel, dit keer geen deadline en geen einddatum. Alleen de woorden "we gaan je beter maken" en dus dook ik met 200% goede moed het hersteltraject in. Een klein stemmetje in mij fluisterde soms "Lieve Elvira, hoe voel je je nu eigenlijk?" Het antwoord probeerde ik te ontwijken, het kon altijd erger, toch?! Bagatelliseren kun je leren.

Ondanks de voorzichtige, positieve eerste resultaten was ik zo moe en steeds vaker raakte ik 'overprikkeld'. Een feestje of een drukke dag zorgde voor onrust in mij, die langzaam scheurtjes in mijn leven veroorzaakten. Op mijn werk, bij vrienden, bij de mensen waar ik het meest van houd, thuis en in mijzelf. Uiteindelijk kwam er geen woord meer op papier, ik was op.

Een tijdje offline in Frankrijk zou goed doen. Geen telefoon, geen tv, geen drukte, helemaal niets. Daar aangekomen regende het dagen onafgebroken. Uit het raam zag ik donkere luchten als het humeur dat al maanden in mijn hoofd rondspookte, stortregen die als een tranenval langs de ramen naar beneden stroomde alsof de hemel huilde voor mij, omdat ik het zelf niet deed. En tussen die buien door die oorverdovende stilte. Die stilte die me rust zou geven, liet me angstaanjagend goed horen dat er een woeste storm in mij heerste. In die stilte draaide ik me voor het eerst om en keek achterom in die omgeving die zo typerend was, waar spookdorpen de overmacht hadden, huizen vervallen waren en luiken voor altijd gesloten waren. Alsof ik me bevond in mijn eigen landschap. Ik zag de schade van mijn eigen storm en brak.

Na vijf dagen regen brak ineens de zon door, zowel buiten als in mij. Na vijf dagen kon ik weer ademhalen, hoorde ik de schreeuw van een roofvogel, zag ik de koeien verderop in de wei. Hoorde ik jonge vogeltjes roepen naar hun moeder die op zoek was naar eten, zag ik in de lucht kleuren die ik nog nooit zo mooi en intens heb gezien.

Samen met de mensen die ik lief heb krabbelde ik weer op. We bouwden kampvuurtjes, maakten grote bubbels met reuzebellenblaas  en keken naar de ondergaande zon. Op de laatste avond dacht ik terug aan het moment waarop Bruce Springsteen me twee weken eerder zo indrukwekkend toezong, alsof hij de woorden voor me uitsprak "my soul is lost, my friend. Tell me how do i begin again?"
Ik brak, te midden van 69.000 mensen,  de tranen over mijn gezicht. Maar Bruce balde zijn vuist en glimlachte naar me 'Come on, Rise up!'

Dus stond ik op, daar in Frankrijk. Veegde met een opgeven hoofd de kiezeltjes van me af. Ook voor iemand die de zelfredzaamheid heeft van een schaap dat op zijn rug ligt, blijkt er gewoon nog hoop te zijn. Dus hief ik lachend het glas en proostte, op alles wat komen gaat!

Een leger van engelen

Het is 17 mei 2013. Ik bel Arnoud om te zeggen dat ik nog even met Denver ben gaan lopen en dat ik over 10 seconden thuis ben. Het gaat allemaal wat moeizaam want ik ben hoogzwanger. Die dag besloot ik rustiger aan te doen. Dus loop ik ook wat langzamer. Ik hang op en vanaf dat moment gaat alles in slowmotion. Ik hoor een klap, zie een hek door de lucht vliegen. Ik gil naar Denver, hij stopt en het hek komt met een klap voor hem op een auto en raakt de grond.

Dan die auto.. Van de dijk dendert hij naar beneden naar het punt waar ik verstijft blijf staan. Ik kan niets doen. Alles draait en dan staat de wereld even stil. Ik hoor mensen tegen me praten, ze vragen dingen. Het enige wat ik nog probeer te voelen is of het leven in me nog leeft, maar het blijft stil.

Drie jaar later. Ik hoor een schaterlach en zie twee kuiltjes verschijnen. Twee seconden waren het verschil tussen leven en dood. Nog elke dag ben ik dankbaar dat ik die dag besloot wat rustiger aan te doen. Een leger Engelen waren die dag bij en beschermden me. Ze gaven me leven, met kuiltjes en een schaterlach..

Kleine dingen

Ik heb een hele lieve oma. Ze is 86 en woont sinds een paar jaar in een rusthuis. Voor de mensen die "Pogingen iets van het leven te maken" hebben gelezen weten dat het wereldje van oma dan ineens erg klein wordt.

Om de week drink ik koffie bij oma. Toch knaagde het aan me, dat we nooit verder kwamen dan haar kamer. Ik deed niets aan die verkleinde wereld waar ze soms zo'n moeite mee heeft. Daarom doorbrak ik vandaag even die cirkel.

We gingen naar een plantenkwekerij waar ze een uur langs alle plantjes liep. Samen met Noël bekeek ze alles, vertelde over de plantjes en stond wat langer stil bij de fuchsia's. Ze liet haar bloembakken vullen met geraniums, (waar ik dan in mezelf erg om moest lachen) en liep tevreden terug naar de auto.

Op weg naar de winkel voor wat vers fruit zag ze een koffietentje en aarzelde geen moment. Met stevigere stap dan we tegenwoordig van haar kennen ging ze op haar doel af: Koffie mét gebak. Ze genoot duidelijk. "Het lijkt wel vakantie. Waar heb ik dit toch aan te danken?" Ik kon alleen maar glimlachen. Samen met haar achterkleinkind nam ze nog een ijsje na.

Na deze fijne tussenstop wandelden we naar de Albert Heijn. Binnen kocht ze lekkere dingen en werd er ook voor de kleine man al een verjaardagscadeau uitgekozen, dit alles werd door dit komische  duo in goed overleg gedaan. Midden in de winkel stond ze even stil en verzuchte ineens "nu ben ik weer eens in een echte winkel. Wat fijn!" Het raakte me, we stonden in de Albert Heijn.. Waar ik als een idioot altijd snel m'n spullen bij elkaar graai, bleek het voor haar een verademing. Een échte winkel..

Moe maar voldaan gingen we terug naar huis. Ik wil je dus een tip geven, als je een oma hebt en ze is nog vitaal genoeg, offer dan eens een deel van je vrije dag op en neem haar mee. Doe iets simpels met haar. Ook al is de familie groot, toch is ze vaak alleen. Dit soort dingen geven kleur aan haar dagen.

Zoals ook in het boek wordt gezegd: "Ze zijn wel oud, maar niet dood!" Dus neem die moeite, doe iets met je oma (of opa), niets ingewikkelds want juist die kleine normale dingen zijn goud waard.

'Be the reason someone smiles today.'

Mijlpalen

Mijlpalen. Met kids zijn ze nauwelijks bij te houden. Als volwassene stel je je eigen verwachtingen ook wel wat bij. Waar je vroeger aan hele andere dingen dacht denk je nu aan de eerste woordjes, eerste stapjes, eerste groentehapjes en voor je het weet vier je de overgang naar het slapen in een groot bed, het plassen op een potje en ga zo maar door.

En of dat nog niet genoeg is hebben we in ons mobiele tijdperk nu ook de gelegenheid om overal met onze mobieltjes bovenop te zitten. iCloud zucht als er weer twintig foto's van de kleine boef in de zandbak worden geüpload. In de groepsapp wordt alles gedeeld met opa's en oma's en op Facebook laten we ons kaboutertje graag zien.

Vandaag was in huize Van de Griend weer een mijlpaaldag. Nooit gedacht dat ik ooit 'Poepen op de wc' zou vieren van iemand. Maar toch was het vandaag zo. En als trotste moeder film je dan uiteraard het rood aanlopende gezicht van de winnaar in kwestie. Leuk voor later, op zijn 18e verjaardag of nog beter op zijn bruiloft.

Nu neemt hij het me allemaal nog niet kwalijk. Samen zwaaiden we de grote poep uit en wensten hem een behouden vaart, waarna we samen buikpijn kregen van het lachen om filmpje van deze mijlpaal en dat een keer of tien. Het zijn maar kleine dingen. Maar stiekem zijn dat juist de mooiste dingen die er zijn, het feit dat we die in vrijheid met onze kinderen mogen vieren is een groot goed. Hoe gek dat ook klinkt. De overgrootvader van Noël zegt altijd "vier je vierdagen". Laten we dat dus maar elke keer weer doen.

Hoe klein of groot die dingen ook zijn, genieten van de vrijheid die we gekregen hebben om te vieren. Die vrijheid kregen we door daden van anderen die voor dat grote goed vochten. Juist omdat het niet vanzelfsprekend is, juist omdat er nog zoveel mensen zijn die dat niet kunnen, juist omdat er nog zoveel haat is, juist omdat het soms zo ontzettend donker is om ons heen. Juist daarom is het goed je bewust te zijn van je vrijheid en dat die al zo lang hebt, een mijlpaal op zich. Omdat het helemaal niet altijd zo vanzelfsprekend is of is geweest.

Dát is iets om bij stil te staan..

Het verdriet dat niet meer bij me past

Ik heb het weggestopt in een doosje, 
in een donkere kamer in een hoekje van een kast.

Het ligt er al zo lang. 

Daar blijft het dagen, weken liggen,

Soms maanden onaangetast. 

Het begint al wat te verkleuren 

de stoflaag wordt steeds dikker, 

vervaging van al wat was

Toch ga ik af en toe naar die kamer
tegen beter weten in. 

Open ik dat wat ik niet vergeten kan, 

Voel ik dat het er nog steeds is. 

Ik laat de onmacht even toe 

waar het verstand niet komen kan. 

Het ontneemt me soms de adem, 

voel de pijn weer langzaam gaan.

Dan sluit ik het deksel van het doosje

zet het terug in het hoekje van de kast. 

Ik kijk niet om en loop weg

van het verdriet dat niet meer bij me past. 

Dingen die je eng vindt

De cursor knippert al een tijdje, mijn vingers blijven boven de toetsen hangen. Want hoe begin je je allereerste blog? Beste blog? Lief dagboek? Hallo mensen! Of gewoon met woorden? Ja, dat laatste lijkt me een goede start. Laten we beginnen met woorden, daar kan ik wel wat mee.

Ruim een jaar geleden werd ik geopereerd, dat zette me aan het denken. Het leven blijkt kostbaar goed te zijn en je hebt niet alles in de hand, maar ik besefte wel dat wat je eraan kunt doen om je leven zo fijn mogelijk te maken moet je aangrijpen; sporten, gezond eten, buitenlucht, genieten van zoveel mogelijk dingen, leven, liefhebben. Het klinkt allemaal zo logisch, maar je moet het wel zelf doen. Dus deed ik het, stap voor stap. 

Toch was er ook een stevige drang om 'mezelf aan te pakken'. Ik gaf me op voor een project met een grote groep vrouwen en ontdekte dat, uit welke hoek je ook komt, we hebben allemaal dezelfde onzekerheden, twijfels, gedachten en nog meer van dat. Stel jezelf eens écht open voor anderen, zonder oordeel, daar kan je hart alleen maar van groeien. Dus deed ik het, stap voor stap. 

De grootste verandering kwam pas echt na een wandeling met een collega. Ze vertelde dat haar man elke dag iets probeerde te doen wat hij eng vond. Denk dan niet aan bungeejumpen of krokodilworstelen, maar kleine dingen. Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer het me als muziek in de oren klonk. En we weten allemaal, muziek werkt op Elvira als de snackbar op Frans Duits. Dus startte ik mijn eigen 'eng' project.  De spelregels zijn eenvoudig: ik moet minimaal eens per maand iets doen wat ik eng vind en ik mag niet vals spelen.

Voor een grote groep mensen mijn verhaal vertellen, een idee uitwerken en voorleggen aan kritisch publiek, praten over geloof, een liedje schrijven, mijn haar een stuk korter knippen, een vreemde een compliment geven, als eerste een restaurant binnenstappen(memo: volgende keer wél eerst de deur openen), een radio-interview geven.. het kwam allemaal voorbij. Maar ik deed het, stap voor stap.

Zodra ik me besef dat er een nieuwe opdracht voordoet, schiet ik eerst in standje blinde paniek maar bedenk me dan 'wat is het ergste wat kan gebeuren?' Vaak valt die schadecalculatie wel mee, dus spring ik in het diepe. Vooralsnog brengt het me vooral veel moois, zorgde het delen van mijn verhaal ervoor dat andere mensen ook weer in dieptes sprongen. Ieder zijn eigen diepte, maar er werd gesprongen. Waar de één een reuzensprong waagde, pakte de ander het aan met een eerste hupsje. Achteraf werd ik bedankt voor de inspiratie. Want wat is er cooler dan jezelf op zo'n positieve manier verbazen? Samen groeien is cool, dus daarom vertel ik erover: pay it forward.

Toch is er nog één dingetje, al maanden schuif ik het voor me uit, toch blijft het knagen. Het moest er toch een keer van komen? Vandaag keek ik op de kalender en besefte me dat er deze maand nog geen uitdaging heeft plaatsgevonden. Morgen breekt er een nieuwe maand aan, dus is nu het moment waarop ik even diep inadem en mezelf afvraag wat het allerergste is wat kan gebeuren.. 

Wellicht valt de allereerste officiële blog van mijn persoon een beetje tegen. Maar bij deze beloof ik je dan dat als je me blijft volgen ik zorg dat er vooruitgang in zit.  Misschien met hupsjes, misschien met sprongen, of misschien gewoon stap voor stap..

Elvira

Zwangenzang

Vrijdag luisterde ik zijn nieuwe album Blackstar. Het was donker, een tikje verdrietig en ik hoorde verwijzingen naar de hemel. Tussen de donkere klanken door hoorde ik toch ook die hoopvolle teksten. Bowie had zich wéér eens opnieuw uitgevonden. Zoals hij altijd deed, bij elke nieuwe plaat.

Misschien vond ik dat wel zijn allermooiste eigenschap. Jezelf elke keer weer kritisch bekijken én jezelf opnieuw uitvinden, opzoek gaan naar je allerbeste ik. Onvermoeibaar vindingrijk en wonderbaarlijk kleurrijk. Altijd weer.

Daarom werd ik een Bowie fan en draaide graag zijn nummers,van vrolijke dansende zonnenstralen tot een donkere, stormachtige regenbui. Alles had hij in zijn collectie voor je klaarstaan.

Vrijdag bleek ik onbewust naar zijn allerlaatste werk te hebben geluisterd, een prachtig zwanenzang.
Hij wist dat deze dag zou komen en maakt een zelf zo bewust geregisseerd adembenemend slotakkoord.

Een eeuwige staande ovatie voor de man die me door zijn muziek leerde op zoek te gaan naar het allerbeste van mezelf. Rust zacht mooie muzikale held David Bowie

There's a starman waiting in the sky
He'd like to come and meet us
But he thinks he'd blow our minds

There's a starman waiting in the sky
Hes told us not to blow it
Cause he knows it's all worthwhile

He told me:
Let the children lose it
Let the children use it
Let all the children boogie

<3