Het verdriet dat niet meer bij me past

Ik heb het weggestopt in een doosje, 
in een donkere kamer in een hoekje van een kast.

Het ligt er al zo lang. 

Daar blijft het dagen, weken liggen,

Soms maanden onaangetast. 

Het begint al wat te verkleuren 

de stoflaag wordt steeds dikker, 

vervaging van al wat was

Toch ga ik af en toe naar die kamer
tegen beter weten in. 

Open ik dat wat ik niet vergeten kan, 

Voel ik dat het er nog steeds is. 

Ik laat de onmacht even toe 

waar het verstand niet komen kan. 

Het ontneemt me soms de adem, 

voel de pijn weer langzaam gaan.

Dan sluit ik het deksel van het doosje

zet het terug in het hoekje van de kast. 

Ik kijk niet om en loop weg

van het verdriet dat niet meer bij me past.