Dingen die je eng vindt

De cursor knippert al een tijdje, mijn vingers blijven boven de toetsen hangen. Want hoe begin je je allereerste blog? Beste blog? Lief dagboek? Hallo mensen! Of gewoon met woorden? Ja, dat laatste lijkt me een goede start. Laten we beginnen met woorden, daar kan ik wel wat mee.

Ruim een jaar geleden werd ik geopereerd, dat zette me aan het denken. Het leven blijkt kostbaar goed te zijn en je hebt niet alles in de hand, maar ik besefte wel dat wat je eraan kunt doen om je leven zo fijn mogelijk te maken moet je aangrijpen; sporten, gezond eten, buitenlucht, genieten van zoveel mogelijk dingen, leven, liefhebben. Het klinkt allemaal zo logisch, maar je moet het wel zelf doen. Dus deed ik het, stap voor stap. 

Toch was er ook een stevige drang om 'mezelf aan te pakken'. Ik gaf me op voor een project met een grote groep vrouwen en ontdekte dat, uit welke hoek je ook komt, we hebben allemaal dezelfde onzekerheden, twijfels, gedachten en nog meer van dat. Stel jezelf eens écht open voor anderen, zonder oordeel, daar kan je hart alleen maar van groeien. Dus deed ik het, stap voor stap. 

De grootste verandering kwam pas echt na een wandeling met een collega. Ze vertelde dat haar man elke dag iets probeerde te doen wat hij eng vond. Denk dan niet aan bungeejumpen of krokodilworstelen, maar kleine dingen. Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer het me als muziek in de oren klonk. En we weten allemaal, muziek werkt op Elvira als de snackbar op Frans Duits. Dus startte ik mijn eigen 'eng' project.  De spelregels zijn eenvoudig: ik moet minimaal eens per maand iets doen wat ik eng vind en ik mag niet vals spelen.

Voor een grote groep mensen mijn verhaal vertellen, een idee uitwerken en voorleggen aan kritisch publiek, praten over geloof, een liedje schrijven, mijn haar een stuk korter knippen, een vreemde een compliment geven, als eerste een restaurant binnenstappen(memo: volgende keer wél eerst de deur openen), een radio-interview geven.. het kwam allemaal voorbij. Maar ik deed het, stap voor stap.

Zodra ik me besef dat er een nieuwe opdracht voordoet, schiet ik eerst in standje blinde paniek maar bedenk me dan 'wat is het ergste wat kan gebeuren?' Vaak valt die schadecalculatie wel mee, dus spring ik in het diepe. Vooralsnog brengt het me vooral veel moois, zorgde het delen van mijn verhaal ervoor dat andere mensen ook weer in dieptes sprongen. Ieder zijn eigen diepte, maar er werd gesprongen. Waar de één een reuzensprong waagde, pakte de ander het aan met een eerste hupsje. Achteraf werd ik bedankt voor de inspiratie. Want wat is er cooler dan jezelf op zo'n positieve manier verbazen? Samen groeien is cool, dus daarom vertel ik erover: pay it forward.

Toch is er nog één dingetje, al maanden schuif ik het voor me uit, toch blijft het knagen. Het moest er toch een keer van komen? Vandaag keek ik op de kalender en besefte me dat er deze maand nog geen uitdaging heeft plaatsgevonden. Morgen breekt er een nieuwe maand aan, dus is nu het moment waarop ik even diep inadem en mezelf afvraag wat het allerergste is wat kan gebeuren.. 

Wellicht valt de allereerste officiële blog van mijn persoon een beetje tegen. Maar bij deze beloof ik je dan dat als je me blijft volgen ik zorg dat er vooruitgang in zit.  Misschien met hupsjes, misschien met sprongen, of misschien gewoon stap voor stap..

Elvira