Van nature ben ik erg goed in het bagatelliseren. Waar ik bij anderen altijd probeer met raad en daad klaar te staan, laat ik mezelf graag een beetje aanmodderen. Stel je niet aan, het kan altijd erger! Hiermee neem je ongemerkt risico's. Alsof je voor het eerst fietst 'zonder handjes' en dat kleine kiezeltje even niet aan zag komen waardoor je onderuit gaat en genadeloos hard valt, met je gezicht op de kiezeltjes.
Het is nu 1 jaar, 5 maanden en 21 dagen geleden sinds de operatie. Ik klaag niet graag en daarom heb ik geprobeerd me altijd kranig te houden. "Herstel duurt nu eenmaal lang" en "Het heeft tijd nodig". Maar dagen werden weken en weken werden 1 jaar, 5 maanden en 21 dagen. En ik? Ik stond stil.
De doktoren wisten het ook niet meer zo goed en daarom werd er zware munitie klaargelegd. Dan maar platgooien die boel.. Gelukkig vond ik iemand die wél geloofde in herstel, dit keer geen deadline en geen einddatum. Alleen de woorden "we gaan je beter maken" en dus dook ik met 200% goede moed het hersteltraject in. Een klein stemmetje in mij fluisterde soms "Lieve Elvira, hoe voel je je nu eigenlijk?" Het antwoord probeerde ik te ontwijken, het kon altijd erger, toch?! Bagatelliseren kun je leren.
Ondanks de voorzichtige, positieve eerste resultaten was ik zo moe en steeds vaker raakte ik 'overprikkeld'. Een feestje of een drukke dag zorgde voor onrust in mij, die langzaam scheurtjes in mijn leven veroorzaakten. Op mijn werk, bij vrienden, bij de mensen waar ik het meest van houd, thuis en in mijzelf. Uiteindelijk kwam er geen woord meer op papier, ik was op.
Een tijdje offline in Frankrijk zou goed doen. Geen telefoon, geen tv, geen drukte, helemaal niets. Daar aangekomen regende het dagen onafgebroken. Uit het raam zag ik donkere luchten als het humeur dat al maanden in mijn hoofd rondspookte, stortregen die als een tranenval langs de ramen naar beneden stroomde alsof de hemel huilde voor mij, omdat ik het zelf niet deed. En tussen die buien door die oorverdovende stilte. Die stilte die me rust zou geven, liet me angstaanjagend goed horen dat er een woeste storm in mij heerste. In die stilte draaide ik me voor het eerst om en keek achterom in die omgeving die zo typerend was, waar spookdorpen de overmacht hadden, huizen vervallen waren en luiken voor altijd gesloten waren. Alsof ik me bevond in mijn eigen landschap. Ik zag de schade van mijn eigen storm en brak.
Na vijf dagen regen brak ineens de zon door, zowel buiten als in mij. Na vijf dagen kon ik weer ademhalen, hoorde ik de schreeuw van een roofvogel, zag ik de koeien verderop in de wei. Hoorde ik jonge vogeltjes roepen naar hun moeder die op zoek was naar eten, zag ik in de lucht kleuren die ik nog nooit zo mooi en intens heb gezien.
De doktoren wisten het ook niet meer zo goed en daarom werd er zware munitie klaargelegd. Dan maar platgooien die boel.. Gelukkig vond ik iemand die wél geloofde in herstel, dit keer geen deadline en geen einddatum. Alleen de woorden "we gaan je beter maken" en dus dook ik met 200% goede moed het hersteltraject in. Een klein stemmetje in mij fluisterde soms "Lieve Elvira, hoe voel je je nu eigenlijk?" Het antwoord probeerde ik te ontwijken, het kon altijd erger, toch?! Bagatelliseren kun je leren.
Ondanks de voorzichtige, positieve eerste resultaten was ik zo moe en steeds vaker raakte ik 'overprikkeld'. Een feestje of een drukke dag zorgde voor onrust in mij, die langzaam scheurtjes in mijn leven veroorzaakten. Op mijn werk, bij vrienden, bij de mensen waar ik het meest van houd, thuis en in mijzelf. Uiteindelijk kwam er geen woord meer op papier, ik was op.
Een tijdje offline in Frankrijk zou goed doen. Geen telefoon, geen tv, geen drukte, helemaal niets. Daar aangekomen regende het dagen onafgebroken. Uit het raam zag ik donkere luchten als het humeur dat al maanden in mijn hoofd rondspookte, stortregen die als een tranenval langs de ramen naar beneden stroomde alsof de hemel huilde voor mij, omdat ik het zelf niet deed. En tussen die buien door die oorverdovende stilte. Die stilte die me rust zou geven, liet me angstaanjagend goed horen dat er een woeste storm in mij heerste. In die stilte draaide ik me voor het eerst om en keek achterom in die omgeving die zo typerend was, waar spookdorpen de overmacht hadden, huizen vervallen waren en luiken voor altijd gesloten waren. Alsof ik me bevond in mijn eigen landschap. Ik zag de schade van mijn eigen storm en brak.
Na vijf dagen regen brak ineens de zon door, zowel buiten als in mij. Na vijf dagen kon ik weer ademhalen, hoorde ik de schreeuw van een roofvogel, zag ik de koeien verderop in de wei. Hoorde ik jonge vogeltjes roepen naar hun moeder die op zoek was naar eten, zag ik in de lucht kleuren die ik nog nooit zo mooi en intens heb gezien.
Samen met de mensen die ik lief heb krabbelde ik weer op. We bouwden kampvuurtjes, maakten grote bubbels met reuzebellenblaas en keken naar de ondergaande zon. Op de laatste avond dacht ik terug aan het moment waarop Bruce Springsteen me twee weken eerder zo indrukwekkend toezong, alsof hij de woorden voor me uitsprak "my soul is lost, my friend. Tell me how do i begin again?"
Ik brak, te midden van 69.000 mensen, de tranen over mijn gezicht. Maar Bruce balde zijn vuist en glimlachte naar me 'Come on, Rise up!'
Dus stond ik op, daar in Frankrijk. Veegde met een opgeven hoofd de kiezeltjes van me af. Ook voor iemand die de zelfredzaamheid heeft van een schaap dat op zijn rug ligt, blijkt er gewoon nog hoop te zijn. Dus hief ik lachend het glas en proostte, op alles wat komen gaat!
Ik brak, te midden van 69.000 mensen, de tranen over mijn gezicht. Maar Bruce balde zijn vuist en glimlachte naar me 'Come on, Rise up!'
Dus stond ik op, daar in Frankrijk. Veegde met een opgeven hoofd de kiezeltjes van me af. Ook voor iemand die de zelfredzaamheid heeft van een schaap dat op zijn rug ligt, blijkt er gewoon nog hoop te zijn. Dus hief ik lachend het glas en proostte, op alles wat komen gaat!
