Een leger van engelen

Het is 17 mei 2013. Ik bel Arnoud om te zeggen dat ik nog even met Denver ben gaan lopen en dat ik over 10 seconden thuis ben. Het gaat allemaal wat moeizaam want ik ben hoogzwanger. Die dag besloot ik rustiger aan te doen. Dus loop ik ook wat langzamer. Ik hang op en vanaf dat moment gaat alles in slowmotion. Ik hoor een klap, zie een hek door de lucht vliegen. Ik gil naar Denver, hij stopt en het hek komt met een klap voor hem op een auto en raakt de grond.

Dan die auto.. Van de dijk dendert hij naar beneden naar het punt waar ik verstijft blijf staan. Ik kan niets doen. Alles draait en dan staat de wereld even stil. Ik hoor mensen tegen me praten, ze vragen dingen. Het enige wat ik nog probeer te voelen is of het leven in me nog leeft, maar het blijft stil.

Drie jaar later. Ik hoor een schaterlach en zie twee kuiltjes verschijnen. Twee seconden waren het verschil tussen leven en dood. Nog elke dag ben ik dankbaar dat ik die dag besloot wat rustiger aan te doen. Een leger Engelen waren die dag bij en beschermden me. Ze gaven me leven, met kuiltjes en een schaterlach..

Kleine dingen

Ik heb een hele lieve oma. Ze is 86 en woont sinds een paar jaar in een rusthuis. Voor de mensen die "Pogingen iets van het leven te maken" hebben gelezen weten dat het wereldje van oma dan ineens erg klein wordt.

Om de week drink ik koffie bij oma. Toch knaagde het aan me, dat we nooit verder kwamen dan haar kamer. Ik deed niets aan die verkleinde wereld waar ze soms zo'n moeite mee heeft. Daarom doorbrak ik vandaag even die cirkel.

We gingen naar een plantenkwekerij waar ze een uur langs alle plantjes liep. Samen met Noël bekeek ze alles, vertelde over de plantjes en stond wat langer stil bij de fuchsia's. Ze liet haar bloembakken vullen met geraniums, (waar ik dan in mezelf erg om moest lachen) en liep tevreden terug naar de auto.

Op weg naar de winkel voor wat vers fruit zag ze een koffietentje en aarzelde geen moment. Met stevigere stap dan we tegenwoordig van haar kennen ging ze op haar doel af: Koffie mét gebak. Ze genoot duidelijk. "Het lijkt wel vakantie. Waar heb ik dit toch aan te danken?" Ik kon alleen maar glimlachen. Samen met haar achterkleinkind nam ze nog een ijsje na.

Na deze fijne tussenstop wandelden we naar de Albert Heijn. Binnen kocht ze lekkere dingen en werd er ook voor de kleine man al een verjaardagscadeau uitgekozen, dit alles werd door dit komische  duo in goed overleg gedaan. Midden in de winkel stond ze even stil en verzuchte ineens "nu ben ik weer eens in een echte winkel. Wat fijn!" Het raakte me, we stonden in de Albert Heijn.. Waar ik als een idioot altijd snel m'n spullen bij elkaar graai, bleek het voor haar een verademing. Een échte winkel..

Moe maar voldaan gingen we terug naar huis. Ik wil je dus een tip geven, als je een oma hebt en ze is nog vitaal genoeg, offer dan eens een deel van je vrije dag op en neem haar mee. Doe iets simpels met haar. Ook al is de familie groot, toch is ze vaak alleen. Dit soort dingen geven kleur aan haar dagen.

Zoals ook in het boek wordt gezegd: "Ze zijn wel oud, maar niet dood!" Dus neem die moeite, doe iets met je oma (of opa), niets ingewikkelds want juist die kleine normale dingen zijn goud waard.

'Be the reason someone smiles today.'

Mijlpalen

Mijlpalen. Met kids zijn ze nauwelijks bij te houden. Als volwassene stel je je eigen verwachtingen ook wel wat bij. Waar je vroeger aan hele andere dingen dacht denk je nu aan de eerste woordjes, eerste stapjes, eerste groentehapjes en voor je het weet vier je de overgang naar het slapen in een groot bed, het plassen op een potje en ga zo maar door.

En of dat nog niet genoeg is hebben we in ons mobiele tijdperk nu ook de gelegenheid om overal met onze mobieltjes bovenop te zitten. iCloud zucht als er weer twintig foto's van de kleine boef in de zandbak worden geüpload. In de groepsapp wordt alles gedeeld met opa's en oma's en op Facebook laten we ons kaboutertje graag zien.

Vandaag was in huize Van de Griend weer een mijlpaaldag. Nooit gedacht dat ik ooit 'Poepen op de wc' zou vieren van iemand. Maar toch was het vandaag zo. En als trotste moeder film je dan uiteraard het rood aanlopende gezicht van de winnaar in kwestie. Leuk voor later, op zijn 18e verjaardag of nog beter op zijn bruiloft.

Nu neemt hij het me allemaal nog niet kwalijk. Samen zwaaiden we de grote poep uit en wensten hem een behouden vaart, waarna we samen buikpijn kregen van het lachen om filmpje van deze mijlpaal en dat een keer of tien. Het zijn maar kleine dingen. Maar stiekem zijn dat juist de mooiste dingen die er zijn, het feit dat we die in vrijheid met onze kinderen mogen vieren is een groot goed. Hoe gek dat ook klinkt. De overgrootvader van Noël zegt altijd "vier je vierdagen". Laten we dat dus maar elke keer weer doen.

Hoe klein of groot die dingen ook zijn, genieten van de vrijheid die we gekregen hebben om te vieren. Die vrijheid kregen we door daden van anderen die voor dat grote goed vochten. Juist omdat het niet vanzelfsprekend is, juist omdat er nog zoveel mensen zijn die dat niet kunnen, juist omdat er nog zoveel haat is, juist omdat het soms zo ontzettend donker is om ons heen. Juist daarom is het goed je bewust te zijn van je vrijheid en dat die al zo lang hebt, een mijlpaal op zich. Omdat het helemaal niet altijd zo vanzelfsprekend is of is geweest.

Dát is iets om bij stil te staan..