Onzekerheid. Het meest voorkomende psychische fenomeen, zal
voor het overgrote deel van de mensen wel bekend zijn. Of het nu gaat om
prestaties op je werk, het kiezen van een opleiding, een nieuwe liefde, de kleur
verf voor op je muur of dat ene íets te strakke truitje dat je zojuist is aangesmeerd
door die iets te vrolijk kijkende verkoopster. Onzekerheid is die akelige puist
op je voorhoofd dat maar terug blijft komen en bij voorkeur op momenten dat je
er écht niet op zit te wachten. Op je bruiloft bijvoorbeeld.
Niets menselijks is mij vreemd, onzekerheid is my middle
name. En zeker als het gaat om mijn lijf. Ondanks dat dit altijd al wel een ‘dingetje’
was voor me, ging het pas echt mis na de operatie. Mijn lijf herstelde slecht
en veranderde snel, niet in positieve zin. De vele goedbedoelde opmerkingen
over voeding én sporten voelen soms als kwallenbeten. Want wat men niet weet is
dat diverse dieet-schema’s en trainingen tot nu toe een nihil effect hadden op
mijn lijf. Daar zijn medische redenen voor, maar je stopt met uitleg geven na de
67e dieet- of sporttip.
Het vervelende is dat je door onzekerheid over je lijf al
snel blind wordt voor het totaalplaatje. Zo kan ik met gemak twintig punten
opnoemen die ik graag anders zou zien, maar heb ik een dag nodig om vijf
positieve punten over mijn uiterlijk op te noemen. Tot voor kort vond ik dat
helemaal niet zo gek van mezelf, tot ik op een feestje nogal hard met m’n neus op
de feiten werd gedrukt door een vriendin. “Wat ben je belachelijk mooi” zei ik
in alle oprechtheid tegen het voor mij nog onbekende meisje tegenover me. Om
het te benadrukken vroeg ik aan onze gezamenlijke vriendin of ze dit kon
bevestigen. “Jeetje Els, wanneer ga jij nou zelf eens goed in de spiegel kijken
en zien wat wij zien?” was haar reactie (*friends call me Els)
Haar woorden bleven nagalmen in mijn hoofd. Verdwaasd heb ik
de volgende dag in de spiegel gekeken naar mijn eigen lijf en vroeg me af op
welk moment de totale blindheid voor mijn eigen persoon was begonnen. Ik zag
het niet, nóg niet. Maar wat is nu eigenlijk die perfecte maat? Het perfecte
lijf? Bestaat dat wel? En zijn ‘weelderige vormen’ wel zo lelijk? Ik gooide een
paar stellingen op social media, kreeg daar veel reactie op en kwam er al snel
achter dat niet alleen vrouwen maar zeker ook mannen onzeker zijn over hun
uiterlijk. Het duidelijke verschil is dat mannen het alleen wat minder snel
zeggen. Verder blijkt die ‘vollere vrouw’ juist algemeen totaal geaccepteerd te
zijn, veel mensen vinden dat juist mooi. Toch vinden we het vaak erg moeilijk
om ons eigen lijf mooi te vinden. Kijk eens naar Marilyn Monroe, ze was een
vollere vrouw, ze had een hekel aan haar eigen lijf en toch werd ze een icoon
vanwege haar uiterlijk. Wereldwijd vond men haar prachtig.. Ze zag het alleen
zelf niet.
Misschien moeten we elkaar juist daarom eens vaker een
compliment geven. Voor het geval we het zelf even niet zien, zodat we onszelf
weer helder kunnen zien en misschien weer een beetje meer van onszelf kunnen
houden. Zo’n oprecht compliment kan wonderen doen, zowel voor de ‘zender’ als
de ‘ontvanger’. Heb je naaste, maar zeker ook jezelf lief..
