Vorig jaar schreef ik onderstaande stuk over één van de meest emotionele en intense momenten in mijn leven. Afscheid nemen van één van de belangrijkste mensen in je leven doet pijn, weet ik. Maar het was ook heel intens en mooi.. Ik mis hem nog elke dag, maar voel me vereerd dat ik dit op deze manier heb mee mogen maken.
'Nobody said it was easy, no one ever said it would be this hard'
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Het is vijf jaar geleden dat ik je kamer nog één keer binnenstapte. Buiten scheen de zon, ook al was het koud.
Je pakte mijn hand en dat was vrij uniek, want je was niet zo van de knuffels en dat wisten we allebei. Vaak deed je iets af met een knipoog, een knikje of een stevige klop op een schouder.
Maar die kracht was je ontnomen.
'Nobody said it was easy, no one ever said it would be this hard'
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Het is vijf jaar geleden dat ik je kamer nog één keer binnenstapte. Buiten scheen de zon, ook al was het koud.
Je pakte mijn hand en dat was vrij uniek, want je was niet zo van de knuffels en dat wisten we allebei. Vaak deed je iets af met een knipoog, een knikje of een stevige klop op een schouder.
Maar die kracht was je ontnomen.
Ik had pen en papier meegenomen, want dat had je gevraagd. Terwijl jij praatte begon ik te schrijven.
Luisterend naar je woorden rolde er een traan over mijn wang, maar je vermaande me.
“Flink zijn, niemand heeft beloofd dat het makkelijk zou worden.” Je herhaalde woorden die ik als meisje van veertien ook al eens van je te horen kreeg op het moment dat er zo weinig licht meer was om ons heen: "Houd je hoofd omhoog, je moet nu even flink zijn.”
Luisterend naar je woorden rolde er een traan over mijn wang, maar je vermaande me.
“Flink zijn, niemand heeft beloofd dat het makkelijk zou worden.” Je herhaalde woorden die ik als meisje van veertien ook al eens van je te horen kreeg op het moment dat er zo weinig licht meer was om ons heen: "Houd je hoofd omhoog, je moet nu even flink zijn.”
Daar zaten we dan… Je vertelde me alles wat je nog wou vertellen, zo stellig dat ik even weer die sterke man herkende die je altijd was. Je wist heel goed wat er zou komen en wanneer, je wist ook heel goed wat je nog wou zeggen en op welke manier. Ik zweeg en schreef. Het waren jouw woorden, ik moest ze alleen een plaatsje geven.
Het werd stil in de kamer, je woorden waren op. Ik slikte.
Nog één keer pakte je m’n hand. Je glimlachte nog, maar we wisten het allebei.
Je tijd was op.
Nog één keer pakte je m’n hand. Je glimlachte nog, maar we wisten het allebei.
Je tijd was op.
Ik gaf een kus op je wang en ik beloofde dat ik flink zou zijn.
Ineens waren daar die grote sterke armen die me stevig vast pakten, me het gevoel gaven dat ik nooit meer kon vallen, nooit meer zwak zou kunnen zijn. Je hebt het nooit gezegd, maar ik weet het zeker. Je was zo trots.
Ineens waren daar die grote sterke armen die me stevig vast pakten, me het gevoel gaven dat ik nooit meer kon vallen, nooit meer zwak zou kunnen zijn. Je hebt het nooit gezegd, maar ik weet het zeker. Je was zo trots.
En ook al mis ik je,
Die armen zullen altijd om me heen blijven.
Dus vallen is geen optie,
maar soms...
Soms moet je wel even flink zijn.
Die armen zullen altijd om me heen blijven.
Dus vallen is geen optie,
maar soms...
Soms moet je wel even flink zijn.
-19 januari 2016
Heel langzaam verliest de boom zijn kracht,
Dan valt hij kreunend op de aarde
Jaren lang had hij veel macht
En stond daar in al zijn waarde.
Dan valt hij kreunend op de aarde
Jaren lang had hij veel macht
En stond daar in al zijn waarde.
Ook de sterkste mens wordt eens geveld
Heel langzaam wordt ons de kracht ontnomen
Opeens zijn wij dan uitgeteld
En is ook voor ons de tijd gekomen
Heel langzaam wordt ons de kracht ontnomen
Opeens zijn wij dan uitgeteld
En is ook voor ons de tijd gekomen
