Over mij

Mijn foto
Reis ver, Drink wijn, Denk na, Lach hard, Duik diep, Kom terug

donderdag 12 december 2019

Mama

Februari 2019:
Ze slaapt. Haar ademhaling hapert en de lucht vult hoorbaar moeizaam haar zieke longen. Haar hand voelt koud aan. Haar gezicht is grauw en zonder emotie. Ik raak mijn moeder kwijt. 
Ik staar naar de apparaten rond haar bed. De feloranje vloeistof druppelt langzaam naar beneden en kruipt via een van de slangetjes haar lichaam in.
'Niet doodgaan, mama. Alsjeblieft.. Niet doodgaan. Ik kan dit niet alleen'.
Er rolt een traan van mijn wang op haar arm. Ik wrijf hem snel weg en kus zachtjes de plaats waar mijn verdriet zichtbaar werd. Ik wil niet dat ze mijn verdriet ziet. 
Ik loop de gang op om het zoveelste laffe bakje koffie te halen. Niet dat ik daar behoefte aan heb, maar mijn tranen laat ik alleen buiten haar geïsoleerde wereld. Ze is al dagen niet aanspreekbaar, maar mocht ze wakker worden dan mag ze mijn twijfels niet zien. 
Ik huil zachtjes in het kunstlicht van de sobere familieruimte. Haar arts loopt langs en stopt bij de aanblik van mijn silhouet. Ze vraagt of ik oké ben. Ik schud van nee. We hebben een kort gesprek over angst, over onmacht, over afwachten en hulpeloos toekijken hoe mijn mama te ziek is om nog te praten. Onderweg in deze afschuwelijke achtbaanrit ben ik het vertrouwen en geloof in beterschap verloren. Ik wens haar alleen nog rust en zachtheid toe, niet ziekte en pijn. Ik raak haar kwijt.
Dan zegt de arts iets wat me altijd bij zal blijven:
'Vergeet dit niet: zolang wij nog voor jouw moeder rennen, is er hoop.'
-----------
Donderdagochtend 12 december 2019:
07:00 uur
Die ene zin herhaalt zich keer op keer in mijn hoofd:
'zolang wij nog voor jouw moeder rennen, is er hoop..'
Ze had gelijk. 
08:00 uur 
'Goedemorgen, mam. Gefeliciteerd!'
'Ik ben er nog!'
'Ja... je bént er nog. Gelukkig maar'
65 jaar is ze vandaag geworden. We vierden het afgelopen weekend met iedereen die haar dierbaar is. Wat een jaar ligt er achter ons. Geen idee wat het komende jaar ons zal brengen. Maar een ding is zeker: de dokters bleven voor haar rennen, de hoop is nooit verdwenen.
Ik hou van je, mam. Op nog heel veel mooie jaren erbij.
xxx