Een aantal jaren terug besloot ik in de week voor Pasen een keer naar een stiltedienst te gaan in de kerk. Die maandag luisterde ik naast het welbekende verhaal van de laatste dagen voor de kruisiging van Jezus, ook naar het verhaal van Job. Job was een onberispelijk man, had alles wat zijn hartje begeerde of zoals men zo mooi kan zeggen: hij was een gezegend mens. Tot het noodlot hem trof. Hij verloor alles: zijn roem en rijkdom, al zijn bezittingen en zelfs zijn kinderen. Ten slotte werd hij ernstig ziek. Er was geen sprankje hoop meer over in zijn leven. Deze samenvatting doet te kort aan hoe heftig het verhaal eigenlijk is. De man die ooit alles had, verloor écht alles.
Het verhaal fascineerde me. Juist door het ontbreken van opsmuk, geen grote beloftes maar extreme beproevingen en alleen nog gevoelens van pijn, boosheid en verdriet. Ik herkende iets van mezelf in het karakter van Job. Natuurlijk is mijn leven tot nu toe lang niet zo heftig geweest als dat van Job, maar zijn karakter raakte iets in me. De onmacht, de vragen, de eenzaamheid en de kracht die doorkwam in al zijn zwakheid.
Die week bezocht ik uiteindelijk elke stiltedienst. Ik werd geraakt door de verhalen, maar vooral door de stiltes in elke dienst. Ik leerde de kracht van stil zijn waarderen. Meermaals zat ik met kippenvel te luisteren naar hoeveel lagen dit geluid van niets kan hebben. Die vrijdag kwam ik thuis van de Goede Vrijdag-dienst. De hele week had enorme impact gehad op me. Niet eerder was ik zo geboeid als door verhalen van lijden en de kracht van stiltes. Diezelfde nacht nog schreef ik een gedicht die alles wat ik die week had gehoorde combineerde. De verhalen, de pijn, het verdriet en de stiltes.
Het verhaal fascineerde me. Juist door het ontbreken van opsmuk, geen grote beloftes maar extreme beproevingen en alleen nog gevoelens van pijn, boosheid en verdriet. Ik herkende iets van mezelf in het karakter van Job. Natuurlijk is mijn leven tot nu toe lang niet zo heftig geweest als dat van Job, maar zijn karakter raakte iets in me. De onmacht, de vragen, de eenzaamheid en de kracht die doorkwam in al zijn zwakheid.
Die week bezocht ik uiteindelijk elke stiltedienst. Ik werd geraakt door de verhalen, maar vooral door de stiltes in elke dienst. Ik leerde de kracht van stil zijn waarderen. Meermaals zat ik met kippenvel te luisteren naar hoeveel lagen dit geluid van niets kan hebben. Die vrijdag kwam ik thuis van de Goede Vrijdag-dienst. De hele week had enorme impact gehad op me. Niet eerder was ik zo geboeid als door verhalen van lijden en de kracht van stiltes. Diezelfde nacht nog schreef ik een gedicht die alles wat ik die week had gehoorde combineerde. De verhalen, de pijn, het verdriet en de stiltes.
Het gedicht werd een jaar later gebruikt als intro voor een groot optreden van ICU op Stille Zaterdag, het werd nog een keer voorgelezen in een kerkdienst en het staat ingelijst bij mijn oma in de vensterbank in haar kamertje. Verder bleef het stil.
Onverwacht kreeg ik gisteravond ineens een berichtje van een vriendin. Bij de opening van een avond met een koor werd een gedicht voorgelezen... Mijn gedicht! Drie jaar lang durfde ik het niet te verspreiden met mij naam eronder. Na dat ene berichtje gisteravond van een trotse vriendin, besloot ik dat ik het best mag delen.Ik schreef het in stilte, maar het wordt tijd dat ik er zelf niet langer over zwijg.
Oorverdovend Stil
Alleen en
verlaten
getekend
door verraad
Koos hij
ervoor te zwijgen,
te buigen
voor ons kwaad
Op de berg
van Golgota,
Een
schreeuw,
gedragen door de wind
gedragen door de wind
Galmt dat
geluid nog eeuwen na,
Hij zweeg,
voor heel de wereld,
zijn liefde overwint.
zijn liefde overwint.
Die laatste
schreeuw,
bevestiging
Hij
accepteerde en zweeg,
geschiede Uw wil
geschiede Uw wil
Zuiver en
hard,
werd het
oorverdovend stil
© Elvira van de Griend
© Elvira van de Griend
