Nooit genoeg

Je vecht, Je valt
Je vuisten gebald
op de tafel
De scherven van
Onuitgesproken verdriet
Je zucht
Want je weet dat de ruimte zich vult
Met de kracht
van je ingehouden woede
Het zal wel slijten
Beloofd
Het gevoel van
Nooit genoeg
Maar het vreet je op
Het duwt je om
En je valt weer
Net als die stilte
Allesverwoestend
Je wilt wel
Maar je kunt niet meer
Want nooit is het
Genoeg
Je weet
Het is nooit genoeg