Al minstens tien keer heb ik elk woord gelezen. Ik weet dat, want ik kan de zinnen afmaken. Dat is knap, want ik heb de laatste tijd steeds meer moeite om stukken te lezen en ze op te slaan. Mijn concentratie laat het nogal eens afweten, maar ik leer hier geduld mee te hebben. Alles op zijn tijd. Toch heb ik dit artikel opgezogen als een spons, mijn hersenen laten me een keer niet in de steek, ik lees het en lees het... En ineens valt er een traan op het papier dat ik uitprintte.
Een combinatie van blijdschap en verdriet. Waar jeugdherinneringen me bijna vreemd zijn geworden kan ik me deze dag ineens weer herinneren. Hoe we in dat klamme oude zwembad, bruine tegels aan de wand, tegen het houten hek geleund stonden. Hoe ik op een stoel mocht staan, voor één keer. En hoe al je klasgenootjes rond je stonden en grapjes met je maakten. Jij was mijn grote broer en de populairste van de groep. Ik was jouw kleine zusje, waar je vrolijk naar zwaaide.
Ik weet nog hoe je op de rand van het bad zat en ik mijn adem inhield, een gewoonte die ik nooit heb verleerd, omdat ik het zo spannend vond. Hoe ik mijn nagels in de afgebladderde verf op het hout zette en kneep tot mijn kleine knokkels wit zagen. Alles van die middag herinner ik me weer. Hoe je uiteindelijk bij het punt aan was gekomen van dé finale en het meest uitdagende moment: 'watertrappelen'. Hoe je dapper het water insprong en ik mijn ogen pas voorzichtig opendeed toen mama zei dat het kon, om te zien of je nog wel boven was gekomen. Met krachtige slagen hield je je hoofd boven water. Een voorbode voor hoe je dit later figuurlijk zou blijven doen. Als een echte doordouwer.
De blijdschap van iedereen aanwezig, de fotograaf en journalist van de échte krant, al je vriendjes die juichend rond je stonden alsof Ajax zojuist de wereldbeker won (dat zou jaren later pas zijn) en jij het winnende doelpunt had gemaakt. Ineens weet ik alles weer. De spanning, de onmacht, de blijdschap, de trots. Een blije dag. Ze waren er, al ben ik ze vergeten.
Ik veeg de tranen van het papier en lees het stuk nog een laatste keer. Denk terug aan de tijden waarin we samen moesten watertrappelen om boven water te blijven. Hoe je me zonder woorden altijd hebt aangemoedigd om te durven, want dat is een hele kunst. Zonder jou had ik nooit zo graag gewild en zonder jou had ik daar alleen gezeten aan de rand van het diepe. Maar je pakte altijd weer mijn hand en zo lieten we ons uiteindelijk samen in de diepte vallen. Je liet me zien dat ik het ook best wel kan, met een beetje hulp van mijn grote broer.
Bedankt dat je me leerde watertrappelen toen mijn benen het niet meer deden. Je bent mijn held zonder cape, zonder jou ben ik niets, want zonder jou had ik mijn zwemdiploma van dit leven nooit behaald.
Liefs,
Je kleine zusje.
Een combinatie van blijdschap en verdriet. Waar jeugdherinneringen me bijna vreemd zijn geworden kan ik me deze dag ineens weer herinneren. Hoe we in dat klamme oude zwembad, bruine tegels aan de wand, tegen het houten hek geleund stonden. Hoe ik op een stoel mocht staan, voor één keer. En hoe al je klasgenootjes rond je stonden en grapjes met je maakten. Jij was mijn grote broer en de populairste van de groep. Ik was jouw kleine zusje, waar je vrolijk naar zwaaide.
Ik weet nog hoe je op de rand van het bad zat en ik mijn adem inhield, een gewoonte die ik nooit heb verleerd, omdat ik het zo spannend vond. Hoe ik mijn nagels in de afgebladderde verf op het hout zette en kneep tot mijn kleine knokkels wit zagen. Alles van die middag herinner ik me weer. Hoe je uiteindelijk bij het punt aan was gekomen van dé finale en het meest uitdagende moment: 'watertrappelen'. Hoe je dapper het water insprong en ik mijn ogen pas voorzichtig opendeed toen mama zei dat het kon, om te zien of je nog wel boven was gekomen. Met krachtige slagen hield je je hoofd boven water. Een voorbode voor hoe je dit later figuurlijk zou blijven doen. Als een echte doordouwer.
De blijdschap van iedereen aanwezig, de fotograaf en journalist van de échte krant, al je vriendjes die juichend rond je stonden alsof Ajax zojuist de wereldbeker won (dat zou jaren later pas zijn) en jij het winnende doelpunt had gemaakt. Ineens weet ik alles weer. De spanning, de onmacht, de blijdschap, de trots. Een blije dag. Ze waren er, al ben ik ze vergeten.
Ik veeg de tranen van het papier en lees het stuk nog een laatste keer. Denk terug aan de tijden waarin we samen moesten watertrappelen om boven water te blijven. Hoe je me zonder woorden altijd hebt aangemoedigd om te durven, want dat is een hele kunst. Zonder jou had ik nooit zo graag gewild en zonder jou had ik daar alleen gezeten aan de rand van het diepe. Maar je pakte altijd weer mijn hand en zo lieten we ons uiteindelijk samen in de diepte vallen. Je liet me zien dat ik het ook best wel kan, met een beetje hulp van mijn grote broer.
Bedankt dat je me leerde watertrappelen toen mijn benen het niet meer deden. Je bent mijn held zonder cape, zonder jou ben ik niets, want zonder jou had ik mijn zwemdiploma van dit leven nooit behaald.
Liefs,
Je kleine zusje.
